I shpikur në shekullin e 19-të, metronomi mekanik lejon matjen e saktë të periudhave të shkurtra kohore. Pajisja ka një formë piramidale me një buzë të pjerrët, mbi të cilën është vendosur një lavjerrës i lëvizshëm.
Duke lëvizur nga njëra anë në tjetrën në intervale të rregullta, ju lejon të kontrolloni dhe sinkronizoni frekuencën e veprimeve pa humbur ritmin. Më shpesh, kjo pajisje përdoret në fushën muzikore: në prova dhe shfaqje koncertesh.
Përveç lavjerrësit, dizajni i metronomit përfshin një shkallë që ju lejon të vendosni frekuencën e dëshiruar të lëvizjes. Sa më e lartë të jetë pesha në lavjerrës, aq më e ulët është frekuenca dhe anasjelltas. Modelet mekanike sot i kanë lënë vendin atyre elektronike, të cilat shpesh lëshohen me një sintonizues të integruar - për të sinkronizuar instrumentet muzikore.
Historia e metronomit
Metronomi u shpik në fillim të shekullit të 19-të. Autorësia i përket shkencëtarit Dietrich Nikolaus Winkel nga Amsterdami, por aplikimi praktik i pajisjes u gjet nga mekaniku dhe pianisti Johann Nepomuk Mälzel.
Duke përmirësuar metronomin Winkel, ai organizoi prodhimin e tij në Holandë. Qëllimi kryesor i pajisjes në atë kohë ishte të numëronte rrahjet në kompozime muzikore. Kompozitori i famshëm Ludwig van Beethoven e bëri këtë shpikje të njohur gjerësisht në Evropë. Ai ishte i pari që shënoi tempin në shënime me emërtimet e shkronjave MM, duke iu referuar metronomit të Mälzel. Shkurtesa në shënime u pasua nga një numër, për shembull - MM30, i cili korrespondonte me 30 rrahje në minutë.
Pajisja u vu në prodhim masiv në 1895 nga sipërmarrësi Gustav Wittner nga Gjermania. Ai e patentoi shpikjen dhe fillimisht filloi prodhimin e versionit klasik të metronomit të Mälzel, dhe më pas filloi ta përmirësonte atë. I emëruar sipas sipërmarrësit, Wittner ka fituar famë botërore dhe sot është i famshëm për prodhimin e metronomeve më të sakta të cilësisë së pakushtëzuar: si në ekzekutimin mekanik standard ashtu edhe në ato elektronike moderne.
Fillimisht, metronomi u përdor vetëm nga muzikantë dhe kompozitorë profesionistë, por popullariteti i tij u rrit midis klasave të tjera: në vitin 1923, artisti amerikan Man Ray përdori pajisjen për të krijuar kompozimin skulpturor "Object to Destroy". Ishte një metronom, në lavjerrësin e të cilit ishte fiksuar një fotografi e syrit të një gruaje.
Në vitin 1957, vepra e Ray u vodh nga salla e ekspozitës në mes të ditës dhe me një numër të madh dëshmitarësh. Rrëmbyesit, të cilët rezultuan se ishin studentë parisienë, e shkatërruan atë me një të shtënë nga një revole. Kjo jo vetëm që nuk i shkaktoi dëm autorit, por përkundrazi solli popullaritet edhe më të madh. Ai mori një sigurim të konsiderueshëm për metronomin e thyer dhe bëri 100 kopje të tjera të tij, secila prej të cilave u quajt "Objekti i pathyeshëm".
Duke folur për rëndësinë historike të metronomit, vlen të përmendet edhe Leningradi i rrethuar, ku u përdor në 1942-1944 si zëvendësim për komunikimet e fikura radio. Me ndihmën e pajisjes, popullsia e qytetit u njoftua për granatimet dhe bombardimet.
Një rrahje prej 50 rrahje në minutë ishte për një mjedis të sigurt dhe 150 rrahje në minutë ishte për një gjendje rreziku ekstrem. Më pas, kjo u përshkrua në veprën muzikore "Metronomi i Leningradit" me vargjet e Matusovsky dhe muzikën e Basner.
Llojet e metronomeve
Metronomet mekanike u përdorën gjerësisht deri në fund të shekullit të 20-të, por sot ato janë zëvendësuar pothuajse plotësisht nga modele elektronike - edhe më të sakta dhe të lehta për t'u përdorur. Për më tepër, prodhuesi i tyre kryesor ka mbetur e njëjta kompani Wittner, e njohur në të gjithë botën e qytetëruar që nga fundi i shekullit të 19-të.
Versioni elektronik ka një pamje krejtësisht të ndryshme dhe funksionalitet të zgjeruar. Tani kjo nuk është një piramidë me një skaj të pjerrët dhe një lavjerrës lëkundës, por një pajisje kompakte plastike me butona dhe një ekran elektronik. Karakteristikat e tij përfshijnë:
- Kompakt. Metronomi elektronik është i sheshtë, i lehtë dhe përshtatet lehtësisht në një xhep, dosje ose tablet.
- Gamë e gjerë ritmesh. Për modelet moderne, ajo varion nga 30 deri në 280 rrahje në minutë.
- Me shumë qëllime. Nëse është e nevojshme, tingulli standard i goditjeve mund të zëvendësohet me klikime, kërcitje dhe tinguj të tjerë.
- Aftësia për të ruajtur modelet e ritmit në kujtesën e pajisjes - me rikrijim dhe riprodhim të mëvonshëm.
- Blloqe shtesë të integruara: sintonizues, pirun akordimi, regjistrues, kohëmatës.
- Aftësia për t'u përdorur në errësirë. Informacioni mund të shfaqet në një ekran me dritë prapa, duke ju lejuar të rregulloni ritmin në çdo dritë.
Melzel dhe Wittner do ta kishin zili një funksionalitet të tillë dhe vështirë se mund ta imagjinonin se do të bëhej i disponueshëm në versionet e përmirësuara të metronomëve të tyre mekanikë 100 vjet pas krijimit të versioneve të para. Megjithatë, mbetet fakti se metronomët elektronikë modernë janë dukshëm superiorë ndaj atyre mekanikë në të gjitha aspektet.
